Właśnie dziś (13 grudnia) mija kolejna rocznica wprowadzenia w 1981 r. stanu wojennego. Powinno się wydawać, że te 35 lat, jakie minęły od junty Jaruzelskiego, pozwolą na chłodne (bez emocji) zbadanie sprawy oraz osądzenie i ukaranie winnych bezprawnej przemocy. Nic bardziej mylnego. Przez dwadzieścia siedem lat względnej wolności naszego kraju nie udało się praktycznie nic zrobić w tym temacie. A teraz – o zgrozo! – głowy podnoszą esbeccy, milicyjni i zomowscy weterani, którym rząd chce obniżyć wysokie resortowe emerytury. Kto za tym stoi, że w Polsce nie można było ukarać winnych komunistycznych zbrodni, że niemożliwe było przeprowadzenie dogłębnej lustracji i całościowej dekomunizacji?

Odpowiedzi na te pytania możemy poznać czytając najnowszą książkę Wydawnictwa Fronda. Jest to już trzeci tom bardzo popularnej i bestsellerowej serii Resortowe dzieci. A po Mediach i Służbach nadeszła kolej chyba na jedną z najciekawszych części tej serii – Politycy. Wszystko to, o czym na wstępie pisałem było możliwe, ponieważ po 1989 r. na czele naszego kraju stali jeśli nie dawni czerwoni dygnitarze (Jaruzelski, Kwaśniewski, Miller), to informatorzy i tajni współpracownicy komunistycznych służb specjalnych, umoczeni w służbę czerwonemu bratu. Opisaniem tych wszystkich powiązań mafijno-nomenklaturowych III RP z dawnym PRL i resortowych rodowodów ludzi stojących na szczycie władzy, zajęli się autorzy: Dorota Kania, Jerzy Targalski i Maciej Marosz.

Według informacji zawartych w książce, Dorota Kania jest dziennikarką, absolwentką wydziału filozofii ATK. Pracowała w kilkunastu tytułach prasowych, a ostatnio w „Gazecie Polskiej”, „Gazecie Polskiej Codziennie” i portalu Niezależna.pl. W swej pracy od lat zajmuje się lustracją i służbami specjalnymi. Wykryła i opisała wiele afer o charakterze politycznym i gospodarczym. Jest autorką głośnej książki Cień służb specjalnych, opisującej najbardziej znane zabójstwa i samobójstwa w III RP. W 2015 r. ukazała się również jej praca Gry tajnych służb. Maciej Marosz, po dziennikarskim debiucie w „Młodym Techniku”, pracował w „Naszym Dzienniku”, portalu internetowym Prawy.pl oraz „Gazecie Polskiej”. Współtworzył portal Niezależna.pl, a obecnie związany jest z „Gazetą Polską Codziennie”. Jerzy Targalski to absolwent wydziałów historii i orientalistyki UW i uczestnik opozycji antykomunistycznej. Jego zainteresowania, jako autora publikacji, oscylują wokół kwestii narodowościowych, roli KGB w transformacji oraz komunistycznych służb w funkcjonowaniu państw postkomunistycznych. Jest wykładowcą na UW.

Recenzowana praca podzielona została na trzy główne części. W pierwszej odsłonie zatytułowanej Prezydenci kondominium, autorzy przedstawili nam najwyższe głowy naszego państwa, skalane dawnymi grzechami. Wojciech Jaruzelski to komunistyczny generał, a wcześniej TW Informacji Wojskowej o pseudonimie „Wolski”. Lech Wałęsa nadal nie przyznaje się, że to on był TW „Bolkiem”, tylko kto mu teraz wierzy? Na byłego członka PZPR i ministra rządu PRL, Aleksandra Kwaśniewskiego również znalazły się resortowe teczki (TW „Alek”). A Bronisław Komorowski tak zaciekle bronił rozwiązywanych WSI, że nie wspominał nic o resortowej przeszłości swoich teściów. Kolejna część – Namiestnicy kondominium mówi m. in. o ministrach Spraw Zagranicznych i ambasadorach RP. W tym miejscu pojawiają się znane nazwiska, m. in.: Dariusz Rosami („Buyer”), Włodzimierz Cimoszewicz („Carex”), Andrzej Olechowski („Tener”), Janusz Zemke i Ryszard Sznepf. Książkę zamyka rozdział Pomocnicy, w którym znajdziemy resortowe życiorysy m. in. Longina Pastusiaka („Wilmana”), Leszka Moczulskiego („Lecha”), Lecha Falandysza („Wiktora”), Romana Jagielińskiego i Janusza Piechocińskiego.

Przedstawione w niniejszej książce historie stawiają przysłowiowy „włos na głowie”. Każdy kto od kilku, kilkunastu lat, śledzi polską scenę polityczną, zna jedynie wierzchołek góry lodowej ujawnionych afer, przeprowadzonych „lewych” transakcji, „umoczonych” życiorysów i niejasnych powiązań ze starą nomenklaturą najważniejszych osób III RP. Autorzy w przebojowy sposób starają się nadrobić te zaległości i na kartach swej pracy kreślą dzieje niewyobrażalnej gangreny, która toczyła i chyba toczy nadal Polskę. Żądza władzy, pieniędzy, stanowisk dla siebie i bliskich – za każdą cenę – to choroby, które niszczyły i niszczą nasz kraj. Dopiero teraz wychodzą na jaw skrywane przez największe tuzy III RP tajemnice dotyczące ich prawdziwych politycznych przekonań i macki powiązań ze zbrodniczymi służbami specjalnymi komunistycznego państwa, decyzyjnie zależnego w całości od Moskwy. Niestety wychodzi na to, że wobec braku prawdziwej lustracji i dekomunizacji, będziemy się zmagać z tymi problemami jeszcze przez wiele, wiele lat..

Książkę Resortowe dzieci. Politycy czyta się wspaniale i w każdych warunkach. I chociaż sprawy opisywane mogą naprawdę porazić czytelnika, warto sięgnąć po tę pracę, aby poznać szczegóły politycznych i gospodarczych afer, reżimowych powiązań i biogramów ludzi tworzących zręby III RP. Dopiero po lekturze możemy domyślać się, dlaczego część osób tak bardzo protestuje przeciwko obecnej władzy i jej decyzji.

Według mnie recenzowana pozycja książkowa to lektura obowiązkowa dla osób interesujących się najnowszą historią Polski oraz pragnących zgłębić tajniki III RP oraz poznać sekrety ludzi z politycznych wyżyn.

Szczerze polecam.

Plus minus:

Na plus:

+ tematyka książki: resortowe powiązania najważniejszych postaci III RP

+ przedstawienie pierwszoplanowych osób tworzących zręby polskiej państwowości po 1989 r.

+ wartość merytoryczna pracy

+ objętość i wydanie

Na minus:

brak                                           

Tytuł: Resortowe dzieci. Politycy

Autor: Dorota Kania, Jerzy Targalski, Maciej Marosz

Wydawca: Fronda

Rok wydania: 2016

ISBN: 978-83-8079-099-5

Strony: 714

Oprawa: miękka

Cena: 59,90 zł (z okładki)

Ocena recenzenta: 9/10